غیبت کبری

ارتباط با حضرت در دوران غیبت کبری :

اعتقاد به وجود امام زمان (عج) از ضروریات مذهب شیعه است وبرابر روایات و ادّله ، وجود امام در هر زمانی لازم است و زمین ، بدون حجت باقی نمی ماند . اما دربارۀ مکان ارتباط ومشاهدۀ حضرت دو دیدگاه وجود دارد:

1-    در دوران غیبت کبری مکان ارتباط و مشاهده وجود ندارد و برابر دستور حضرت ، مدعی دیدار را باید تکذیب کرد.محمد بن ابراهیم (معروف به نعمانی وصاحب کتاب الغیبه )،فیض کاشانی(درکتاب وافی )،کاشف الغطاء(در رساله حق المبین ) و شیخ مفید از این گروهند مهم ترین ومعتبرترین دلیل اینان ، بر نفی رؤیت و مشاهده حضرت در عصر غیبت ، توقیعی است ، که شش روز پیش از مرگ علی بن محمد سمّری آخری  نائب خاص حضرت – از ناحیه آن حضرت صادرشده است .1 برابر این توقیع ، مدعی مشاهده دروغگوست و ادّعای وی قابل پذیرش نیست .

2-    گروهی دیگر از علمای شیعه معتقد اند که در غیبت کبری ، امکان ارتباط با امام زمان (عج) وجود دارد . این دیدگاه دربین متأخران شدت دارد . از سید مرتضی شروع می شود . و پس از وی شهرت می یابد و افرادی چون محدث نوری ، کراجکی ، شیخ طوسی ... آن را طرح می کنند اگر فرض را بر امکان مشاهده و ارتباط با حضرت بدانیم ، برابر صریح توقیع ، دیدار کنندگان حق اظهار آن را ندارند و به تعبیر شیخ طوسی خود می دانند و نفس خویش .2

............................................

غیبت صغری

در آغاز غیبت صغری ، میان علما و دانشمندان اختلاف است .سه نظر در آن وجود دارد :

1-    گروهی مانند شیخ مفید (ره) آغاز غیبت صغری را در هنگام ولادت حضرت مهدی (عج) بشمار آورده اند .1 زیرا از همان سالهای آغازین ولادت ، آن غیبت نسبی است و شمار اندک یاران ، وی را مشاهده کردند بنابراین نظر ، دوره غیبت صغری تقریباً 74 سال می شود؛ یعنی از آغاز ولادت ، تا پایان سفارت آخرین نائب حضرت (ع) .

2-    برخی برآنند  که غیبت صغری ، از سال 260 ه.ق یعنی سال در گذشت امام حسن عسکری (ع) آغازشد . و این مدت تا شروع غیبت کبری ، دوران آمادگی شیعیان و انس آنان به جدایی از امام زمان (عج) نام گرفت . در این دروان 69 ساله ، سفیرانی رابط بین امام و مردم بودند .

3-    گروهی آغاز غیبت امام (عج) را از زمانی که مأموران خلیفه به منزل حضرت در سامراء هجوم آوردند ، تا وی را دستگیر کنند و حضرت در آن هنگام درسرداب رفت و همان جا از دیده ها پنهان شد .2پ

..............................................

1.ارشاد مفید ج2.ص340

2. چشم به راه مهدی ص 339

ولادت امام زمان (ارواحنا فداء)

نیمه شعبان سال 250 ه .ق – امام حسن عسکری (ع) به عمه اش حکیمه خاتون فرمودند :امشب (شب نیمه شعبان)

نزد ما افطار کن که حق تعالی تو را شاد می گرداند به حجت خویش - که حجت برحق در روی زمین  خواهد بود سپس حکیمه عرض کرد: سوگند به خدا که در او هیچگونه اثر حمل دیده نمی شود .حضرت نرجس در خواب بود و هیچگونه آثار حمل و درد زایمان در او محسوس نبود حکیمه خاتون نماز شب را خواند و حضرت  نرجس نیز به نماز برخواست وپس از انجام آن دوباره خوابید  حکیمه خاتون کاملاً مبهوت و متعجب است امام حسن عسکری (ع) از قلب عمّه اش آگاه است وشک وتردید او را احساس می کند ولذا با صدای بلند به او فرمود : ای عمّه شک مکن که همین ساعت ، مهدی را خواهی دید ان شاه الله تعالی ...

ناگاه نرجس از خواب بیدار شده و در خود احساس درد نمود حکیمه خاتون می گوید دید م نرجس می لرزد وی را در آغوش گرفتم و به امر امام حسن عسکری (ع) سورۀ« قل هو الله احد » و سوره «انا انزلناه » را قرائت کردم وبا کمال تعجب دیدم که حضرت مهدی (عج) نیز از داخل شکم مادرش این سوره ها را می خواند . دراین اثنا نرجس – از چشم غائب شد خدمت امام حسن عسکری (ع) رسیدم و جریان را عرض کردم حضرت فرمود: نگران مباش برگرد نرجس را در جای خود خواهی دید برگشتم چون به اتاق نرجس رسیدم دیدم نوری ازآن پرتو افکنده وحجت حق حضرت مهدی (عج) متولد گردیده و پیشانی خود را به سجده گذاشته و... 1

...................................................

1.حکومت جهانی حضرت مهدی (عج)از دیدگاه قرآن و عترت ص 29 و30 /محمود شریعت زاده خراسانی

بسم رب المنتظر

رجعت

در لغت به معنای بازگشت و بازگشتن به دنیا از انتقال به جهان دیگر است و در اصطلاح بدین مفهوم است که امامان خاندان وحی و رسالت (ع) و انبوهی از کسانی که جهان را بدرود گفته اند ، بار دیگر پس از حضرت مهدی (عج) و پیش از شهادت او به خواست خداوند وارادۀ حکیمانه او بدین جهان باز می گردند « نخستین رجعت کننده ، امام حسین (ع) است و پس از ایشان همه امام اهلبیت (ع) یکی پس از دیگری رجعت می کنند »

رجعت از عقاید مسلم شیعه است و آیات وروایات در این باره بیش از حد شهرت وتواتر است .

سؤال مهم این است که آیا رجعت اختیاری است ؟ که در مطالب بعدی جواب این سؤال را بیان خواهیم کرد .

انتظار در لغت یعنی «چشم به راه بودن » 1 اما برای درک مفهوم آن باید دانست که انتظار یک امر کاملاً وجدانی است و اگر کسی واقعیت آن را درک نکرده باشد ، هرگز با توصیف ذهنی ، حقیقت آن را نمی فهمد . در واقع معنای انتظار فقط برای شخص منتظر ،روشن وآشکار می شود ، یعنی کسی که حالت انتظار را چشیده است ، به خوبی معنای آن را می فهمد به چنین شخصی می توان یاد آوری کرد که:« آن زمانی که یکی از عزیزانتان به سفر رفته بود وشما از او خبر نداشتید و او گفته بود تا فلان موقع بر می گردم و... قبل از آمدن او چه حالی داشتید ؟» آن حال وجدانی « انتظار » نام دارد . به تعریف دیگری نیز که درمورد انتظار مطرح شده است ، توجه کنید : « معنی الانتظار ... هو کیفّیة نفسانیة یَنبَعث مِنها التّهیّوء لمِا تَنتَظِرُهُ ...فَکُلّما کان الا نتظار ...»2 «معنای انتظار عبارت است از یک حالت قلبی و روحی که ازآن آماده شدن برای چیزی که در انتظارش هستی ، بر می آید ... پس هر قدر انتظار شدید تر باشد ، آماده شدن هم بیشتر می شود . آیا نمی بینی که وقتی مسافری داشته باشی که منتظر آمدنش هستی ، هر چه زمان آمدنش نزدیک تر می شود ، آمادگی تو برای این امر بیشتر می شود » در این تعریف انتظار یک حالت قلبی ونفسانی معرفی شده است ویکی از مهمترین لوازم «تهیّوء » به معنای آماده شدن است کسی که منتظر ظهور امام عصر (عج) باشد لازمه انتظارش این است که خود را برای ظهور ایشان آماده سازد ولی سؤال اینجاست که چگونه می توان آمادگی برای ظهور را در خود ایجاد کرد ؟ در پاسخ می توان گفت که : آماده شدن به است که انسان زندگی خود را در همه ابعادش مطابق میل وخواست امام (عج) قرار دهد و معلوم است که خواسته ایشان این است که فرد دقیقاً مطابق احکام دین عمل کند

1.لغتنامه دهخدا ذیل کلمه انتظار

2.مکیال المکارم ج2 .ص 152